Met de uitbreiding van het rouwverlof van 3 naar 10 dagen maakt de overheid zich iets te gemakkelijk af van het grote maatschappelijke probleem rond rouwen. “We pakken rouwen als maatschappij namelijk helemaal verkeerd aan”, zegt Bram Coussement van uitvaartplanner Sereni hierover. In onderstaand opiniestuk legt Bram uit wat er volgens hem zoal schort aan de regeling van de uitbreiding van het rouwverlof en wat er moet gebeuren om het rouwen beter bespreekbaar te maken en meer ruimte te scheppen om te rouwen in onze samenleving.
De dood en het rouwproces zijn nog steeds een taboe in onze maatschappij. De Vlaming is door de band vrij gesloten en praat niet graag over zijn gevoelens. Doordat we vaak dingen opkroppen, doen we er lang over om ze te verwerken. Bij een overlijden van een dierbare duurt het bij velen jaren – zo niet een heel leven – om het verlies te verwerken. Zullen 7 extra dagen om te kunnen rouwen dan echt een oplossing zijn? In mijn ogen niet. Alleen via een combinatie van factoren kunnen we het taboe beter bespreekbaar maken en meer ruimte scheppen om te rouwen in onze samenleving.
Sereni lanceerde ONTroerd Magazine om afscheid, verdriet en rouw bespreekbaar te maken. Het verlies en gemis krijgt zo een plaats in onze maatschappij en daar streeft Sereni naar, elke dag opnieuw.
Het is mooi dat er na 40 jaar een initiatief kwam om de noodzakelijke extra tijd in een periode van rouw niet als ziekte te bestempelen, maar om extra dagen rouwverlof in het leven te roepen. Tegelijk is het triest dat na er na 40 jaar enkel wordt gedacht aan wat extra dagen.
Administratieve doolhof
Een eerste groot probleem: wie een geliefde verloren heeft, krijgt naast de emotionele klap meteen ook een administratieve dreun. Nabestaanden lopen verloren in een doolhof van instanties om alles geregeld te krijgen ná de begrafenis of crematie (denk aan de diensten van de gemeente, de banken, de pensioenkas, enz.). De overheid zou één loket moeten opzetten voor al die administratieve zaken. Zo’n rompslomp is vaak het laatste waar nabestaanden zich mee willen bezig houden. Alles regelen na een overlijden zou even eenvoudig moeten zijn als de geboorte van een kind aangeven.
Gebrek aan kennis en opleiding
Ten tweede: er is een gebrek aan samenwerking én aan kennis bij de verschillende zorgberoepen om met een overlijden – en vooral de zorg voor de nabestaanden – om te gaan. Thuisverplegers, ziekenhuispersoneel, personeel in de woonzorgcentra: ze zijn allemaal betrokken partij. Nochtans krijgen we bij uitvaartplanner Sereni elke week tientallen telefoontjes van zorgmedewerkers die nabestaanden wel willen helpen bij al hun vragen maar gewoon niet weten hoe. Daar moeten we iets aan doen!
Ik zou daarom graag zien dat uitvaartzorg en rouwbegeleiding nog meer aan bod komen in de zorgopleidingen aan de hogescholen en universiteiten. We moeten naar een cross disciplinair beleid waarbij elke zorgkundige die contact heeft met nabestaanden weet wat hij/zij kan of mag doen. En waarom maken we de uitvaart- en rouwzorg nu eindelijk geen integraal onderdeel van de zorgsector? Ook wij maken deel uit van de zorg tijdens het leven van mensen.
Kortom: als we willen dat onze samenleving beter, menselijker, persoonlijker leert omgaan met de nabestaanden na een overlijden, zullen niet alleen extra dagen rouwverlof helpen. De overheid moet ook investeren in een vereenvoudiging van het administratief kluwen na het verlies van een dierbare, een inclusief beleid waarin rouwzorg geïntegreerd wordt binnen de zorgsector én een kader om nog meer en betere kennis over uitvaart te delen met iedereen die de naasten voor of na een overlijden bijstaan.
Omdat liefde niet sterft
Neem contact op met Barbara Drieghe, indien u interesse heeft in een rouwopleiding.